Laura Borràs, alumna de 2n de Batxillerat
Curiosament, quan se’ns va presentar el projecte del treball de recerca ara ja fa més d’un any, jo ja tenia una idea bastant clara. Des de fa temps, sé que vull estudiar medicina, per tant, realitzar un treball de recerca al voltant d’un tema mèdic, em va semblar no només lògic sinó també molt motivador. Com qualsevol altre alumne, un cop es va acceptar la meva proposta de treball de recerca i em van assignar un tutor, em vaig fer la gran pregunta: per on es comença un treball de recerca sobre un tema que no coneixes, a partir d’una hipòtesi que has plantejat des de la ignorància i sense tenir cap mena de recurs aparent?
… d’alguna manera volia fer veure a qualsevol lector del meu treball de recerca la importància d’aquest tipus de trasplantament i fins i tot donar veu a la gent que ha de passar per aquest procés;
La resposta era desconeguda, així que, llibreta i bolígraf en mà, vaig fer una llista de paraules entorn els trasplantaments a partir de les quals vaig desenvolupar l’índex; i el projecte va començar. La meva hipòtesi posava en entredit quin era realment el millor tipus de donant, el viu, el de mort encefàlica o el de cor parat, una variable que vaig considerar poc estudiada i molt interessant en relació al resultat final d’un trasplantament. He de dir, després d’haver fet el treball, que probablement vaig ser massa optimista, ja que precisament en ser un tema poc tractat, la falta d’informació va resultar desesperançadora i frustrant.
Vaig decidir encarar el meu treball com una definició en certa manera; anar dels termes més generals als més específics, fent una detallada i minuciosa descripció anatòmica d’un ronyó, les possibles afeccions que pot presentar juntament amb els seus símptomes i un llistat de pros i contres d’un trasplantament. Evidentment, pàgines en línia com Viquipèdia i altres quedaven descartades de cara a aconseguir informació fiable, per tant vaig decidir utilitzar llibres i manuals mèdics del meu pare. No cal dir que entendre el vocabulari tècnic i els conceptes explicats i seguidament transmetre’ls de manera entenedora i concisa al treball va ser una autèntica odissea.
Finalment, adonant-me que per seguir amb el meu treball necessitaria molta més informació de la que podia extreure de webs oficials, vaig decidir posar-me en contacte amb diferents experts en trasplantaments. Gràcies al meu pare, metge a l’Hospital Universitari Germans Tries i Pujol, vaig poder parlar amb els tres professionals a càrrec de qualsevol trasplantament: la nefròloga, el coordinador de trasplantaments i el cirurgià uròleg que els duu a terme. Així va ser com vaig conèixer els doctors Laura Cañas, José María Manciño i Joan Areal, sense els quals el meu treball hagués estat catastròfic.
Però no podria parlar del meu treball de recerca sense comentar la gran oportunitat que se’m va presentar poc després de parlar amb el cirurgià de l’equip de trasplantaments, el Dr. Areal. Vaig ser convidada a passar un dia al costat de l’equip d’urologia de l’hospital i veure en viu i en directe un trasplantament de ronyó de donant viu, el qual vaig gaudir enormement.
Finalment per resoldre la hipòtesi vaig llegir aproximadament uns 30 articles científics relacionats amb els diversos tipus de donant. Encara que la majoria eren en anglès i no comptaven amb traducció, em van permetre fer una comparativa molt encertada dels tres tipus de donant i les seves característiques. Va ser de vital importància assegurar-me que no es contradeien i concordaven en la mesura del possible en les dades trobades. Després d’aquesta anàlisi vaig concloure que hi ha altres variables que incideixen en l’èxit d’un trasplantament.
Malgrat això, vaig trobar que la més transcendent d’aquestes variables està relacionada amb el tipus de donant: el temps que el ronyó passa en conservació en fred. Al principi em vaig angoixar bastant, ja que tot i que no contradeia la meva hipòtesi directament, no la reforçava i era molt més encertada. Finalment, vaig entendre que no era un problema sinó un avantatge, un tema més a tractar i destacar a les conclusions. És molt comú pensar que perquè un treball de recerca sigui un èxit, la hipòtesi ha de ser vertadera, però en el meu cas va quedar sense confirmar. Tanmateix era necessari redactar unes bones conclusions explicant com hauria d’haver estat la hipòtesi perquè fos encertada.
L’objectiu principal del meu treball, però, no només era de caràcter científic. També pretenia informar-me sobre el trasplantament més realitzat i demandat a escala mundial i, sorprenentment, menys tractat i reconegut a escala social. Un trasplantament de ronyó és potser menys atractiu i perillós que un de cor o de pulmó, menys impressionant, però implica la mateixa gent, commou igualment en l’àmbit familiar i resulta tan imprescindible i transcendent com qualsevol altre. Així doncs, d’alguna manera volia fer veure a qualsevol lector del meu treball de recerca la importància d’aquest tipus de trasplantament i fins i tot donar veu a la gent que ha de passar per aquest procés; per això em vaig posar en contacte amb un pacient ja trasplantat. Jo mateixa, un cop el treball ja estava acabat, vaig entendre realment la magnitud de tot plegat, la quantitat de recursos, hores, esforç i professionalitat que requereix.
Concloure que els donants vius són més òptims que els cadàvers, per molt que contradigués el meu plantejament inicial, no era un fracàs. El meu treball planteja la necessitat de seguir la línia de recerca per disminuir el temps de conservació del ronyó en fred, el factor que realment farà que sigui irrellevant el tipus de donant.
Què fa que un òrgan per trasplantar sigui més viable o òptim que un altre? El tipus de donant és definitivament un condicionant.
teresa villalba parer says
Felicitats per l’article i pel treball de recerca !!!
Ànims per seguir creixent fen-te preguntes i buscant respostes.
Miquel Borràs says
Molt bé, Laura, felicitats!