Helena Losantos Jareño, alumna de 3r d’ESO
Rarament he gaudit d’alguna cosa tant com de la lectura. Qualsevol persona que em conegui pot corroborar-ho, i fins i tot aquells que no; anar d’una banda a l’altra amb un llibre de la mida d’un diccionari sota el braç no pot simbolitzar gaire cosa més.
Però no penso passar-me una pàgina i mitja parlant de les meves meravelloses tècniques per aguantar un llibre entre els genolls mentre em rento les mans, o balancejar-lo sobre el cap per trobar les claus de casa (per molt mèrit que tingui).
Prefereixo parlar del llibre en si, de les preguntes que crea, les reaccions que provoca, l’empremta que deixa al cor i la ment dels lectors, i els sentiments que evoquen les pàgines, amb tan sols diferents variacions de vint-i-sis lletres, nou xifres, i infinita imaginació.
Llegir uneix a moltes persones. Pots compartir opinions sobre cert llibre que has llegit (de manera respectuosa), recomanar-ne un d’especial a algun amic, debatre sobre el significat profund que s’amaga entre línia i línia, o simplement gaudir xerrant sobre moments divertits o inusuals d’un capítol o un altre. És un gran tema de conversa un llibre. Jo us puc dir de primera mà que mai m’he sentit tan gratament sorpresa com quan algú s’acosta i menciona, senyalant el llibre de torn que tingui entre les mans, que ja se l’ha llegit. Una bona característica que s’atribueix a les persones que llegeixen, és que tenen molt de lèxic, i bona ortografia, encara que no ha de ser pas veritat. Jo sóc un bon exemple d’aquest fenomen; em concentro més en fer-me la meva pròpia pel·lícula imaginària, quan llegeixo, que no pas en memoritzar les paraules.
Però encara que la lectura uneixi a molts, no vol pas dir que signifiqui el mateix per a tothom, al contrari; cadascú té una percepció totalment diferent de la lectura, encara que no ho sembli! Algú ho pot veure com una obligació, per algú altre por representar llibertat, potser tranquil·litat, o una simple forma d’entreteniment per a altres. És difícíl saber, i difícil d’explicar, el que se sent en llegir. És una cosa personal, com estar en el teu propi món. Si hagués de comparar-ho amb alguna cosa, diria que s’assembla a portar cascos, d’aquells grossos, i posar-te la música a tot volum; després de pocs minuts, estàs tan absort en la lectura que ets incapaç de processar gaire cosa més a part de la que passa a les pàgines. Almenys en el meu cas.
En el fons, l’únic que desitjo comunicar és com d’increïble és llegir, tenir un llibre entre les mans, obrir-lo, i ensumar les pàgines. Vell, nou, o d’edat incerta, els llibres sempre tenen un aroma estrany i reconfortant, encara que difícil de descriure.
Perquè quan llegeixes, tens ales. Pots anar a on vulguis, sempre que existeixi algú amb la suficient imaginació per portar-t’hi. Per sort de gent imaginativa en aquest món n’hi ha molta, i de llibres, més. Llegir és ser lliure, és trencar les cadenes que t’uneixen a aquest món i anar-te’n a un de nou, un món sense lleis ni deures. És tranquil·litat (quan sembla que els protagonistes se’n surten), confusió (quan portes poques pàgines i ja hi ha més de trenta personatges), tristesa (quan el teu personatge preferit mor), desesperació (quan queden menys de vint pàgines i encara no s’ha resolt cap conflicte) i, sobretot, melancolia, quan desprès d’haver tancat la tapa, i haver-te quedat mirant al buit una estona, finalment comprens que t’has acabat el llibre, i que has de passar pàgina (mai millor dit) i acceptar que s’ha acabat l’aventura. És un moment agredolç, acabar-se un llibre, perquè la felicitat i satisfacció que aporta acabar-lo és degradada pel mateix fet.
Llegir és el que em va ajudar a suportar dies solitaris en marxar a Anglaterra el curs passat, el que em manté entretinguda a les llargues nits després de veure una pel·lícula de terror, el que faig per esperar que arribi el professor a la classe i, essencialment, al que dedico el meu temps lliure. Em puc passar hores submergida en un llibre, i més d’un cop he estat víctima de bromes de família i amics que aprofitaven quan jo estava més concentrada per espantar-me amb un crit sobtat, o una pessigada a l’esquena. De totes maneres no trigava gaire a continuar amb la meva lectura després d’aquest fet (i no es tallaven quan repetien la brometa un cop i un altre).
En el fons, l’únic que desitjo comunicar és com d’increïble és llegir, tenir un llibre entre les mans, obrir-lo, i ensumar les pàgines. Vell, nou, o d’edat incerta, els llibres sempre tenen un aroma estrany i reconfortant, encara que difícil de descriure. Obres tantes portes, amb la tapa d’un llibre… La passió per la lectura, des del meu punt de vista, és una de les millors: tenir sempre a l’abast l’oportunitat d’escapar, de fugir, amb un fàcil moviment de dit, i un lliscar de pàgines, és veritablement admirable.
Gaudir de la lectura és una porta oberta a grans sensacions que no obtindríem d’altra manera.
Deixa un comentari