Marina Ballvé, Alba Claramunt, Laia Codina, Martí Paris, Marina del Pozo i Nicolas Renart, tots alumnes de 2n de Batxillerat
De totes les festes que es fan a l’Escola, una de les més importants és el comiat dels alumnes de 2n de batxillerat. Ho és perquè constata el punt d’inflexió que suposa aquest moment per als alumnes i sobretot per celebrar els anys compartits i tot el que han viscut.
Que és un dia important ho diu l’espai on se celebra aquest comiat, aquest curs de nou el teatre Aquitània. També ho diu la soleminitat de l’acte, no us perdeu els vestits que nois i noies llueixen, també les actuacions musicals, els parlaments … i el sopar final. Va ser un dia emocionant, ple de records i de bons i grans projectes de futur que segur que molts recordarem per sempre.
Així ho explicaven els alumnes de batxillerat:
Famílies, amics i professors, aquest vespre tenim l’honor de celebrar amb alegria i il·lusió, amb felicitat i amb el record de tot el que hem viscut i on hem arribat, el nostre comiat, que posa punt i final a una de les primeres grans etapes de la nostra vida. Però no mirem el got mig buit, aquest final marca el començament d’una nova aventura, que a primera vista ens pot espantar o cohibir però que, pensant-ho bé, causa papallones a l’estómac, com quan et diuen la classe on vas uns dies abans de començar l’escola.
Pels qui no l’han viscut, IPSI és una simple escola; però per nosaltres, va més enllà, perquè hi hem construït una família. Aquí hem après, hem madurat i hem forjat amistats per a tota la vida. IPSI és on hem crescut junts i on hem creat la persona que som a dia d’avui.
Encara podem recordar el primer dia d’escola, plorant quan ens van separar dels nostres pares, les nostres classes tenien noms d’instruments, de l’espai, d’arbres… (—Qui d’aquí era del timbals?) En aquell moment, la nostra única preocupació era no punxar-nos amb el punxó i que el drac del pregó no se’ns mengés el dia de Sant Jordi. I el que més esperàvem era entrar a classe i que hi hagués unes boletes de plastilina sobre cada taula. Vam aprendre què era la paciència quan havíem d’esperar que tothom tingués la seva safata per cantar la cançó del menjar abans de començar a dinar. Vam aprendre a conviure quan havíem d’ajudar a netejar la classe tots junts per poder tenir l’aula ben neta i polida. I vam sobreviure a barallar-nos per qui tenia més rodes al pati i, en aquell instant, vam començar a aprendre què era compartir.
Ben aviat vam iniciar una nova etapa: la primària. La nostra generació va ser la primera en tenir padrins, els quals ens van guiar al que seria la trajectòria més llarga de la nostra experiència educativa a l’IPSI. Vam gaudir molt dels dies que marxàvem de convivències, i encara ho van gaudir més els pares, que van poder estar una setmana sense haver de cuidar-nos. Encara podem reviure la il·lusió que sentíem quan els nostres pares ens venien a veure un dia a piscina, a la rua de Carnestoltes o a la Cantata, la mateixa Il·lusió que sentim ara al veure’ls venir pel nostre comiat. La primària ens va ensenyar a respectar, a conviure i a mirar el món d’una forma curiosa. També ens va ensenyar a valorar la nostra cultura i a apreciar una festa tan maca com Sant Jordi, i fer-la nostra, evidentment. ¿Qui no se’n recorda, d’anar corrents el dia de Sant Jordi per ser el primer a la cua de la Perruqueria Boja o del Túnel del Terror?
La nostra experiència a l’ESO va ser inusual. Vam començar primer d’ESO amb l’incendi a la nostra cuina. Tots vam estar uns dies de dol després de perdre les nostres estimades boletes de patata i després de suspendre el nostre primer examen. A segon, el famós 13 de març es va declarar l’estat de quarantena i realment ens vam pensar que serien només dues setmanes de vacances. Que innocents que érem… A partir d’aquí es va inaugurar l’època de fer classe amb pijama des del llit i de fer vídeos com a treballs que, malauradament, ens perseguiran la resta de la nostra existència, perquè estan penjats al canal de Youtube de l’escola. Finalment, a quart, després d’estar tota l’ESO esperant el viatge de fi de curs a Berlín, ens van informar que no es podria fer per la Covid. Així doncs, el nostre destí va ser Santa Cristina d’Aro, un destí igual d’interessant, sens dubte. Malgrat el canvi de plans, definitivament vam aprofitar molt el viatge.
Per fi, vam arribar a l’última etapa: batxillerat. Vam entrar amb molta por, i amb raó, perquè no sabíem el que ens esperava. Crec que tots podem coincidir que ha estat una etapa complicada, però també ha estat plena de molts bons moments. Ens emportem amb nosaltres totes les estressants pastissades intentant calcular el canvi, i la quantitat de mals de cap que ens va donar el treball de recerca.
Tot i que acumulem poques hores de son durant l’any, tot va tenir la seva recompensa quan va arribar l’esperat viatge de fi de curs: el creuer. Realment mai vam recuperar aquelles hores de son perdudes, però va ser un viatge inoblidable. El creuer va ser un punt d’inflexió i quan vam tornar, el ritme a classe va començar a accelerar. Vam haver de buscar forces d’entre les muntanyes d’apunts i vam haver de fer l’últim esforç per acabar bé el curs.
Hem arribat fins aquí, després d’una llarga trajectòria plena de records i vivències que quedaran gravats per sempre a la nostra memòria. Marxem d’IPSI, però mai deixarem enrere el vincle que ens ha unit durant tots aquests anys, que esperem que perduri. Perquè, com diu Mercè Rodoreda: “Com més anys passaran, més trobaràs a faltar tot el que mai no es té”. Ara ens toca dibuixar el nostre propi camí, amb la motxilla plena d’aprenentatges i de sentiments, de valors i d’amistats.
No podem oblidar que, si hem arribat aquí, ha estat pel suport incondicional del nostre entorn més proper. Gràcies a les nostres famílies per donar-nos l’empenta que ens ha calgut en moments de feblesa, per l’amor i la confiança que ens heu transmès. Simplement, gràcies per ser-hi.
Volem, també, agrair l’acompanyament al nostre professorat, no només als que ens han ensenyat aquests darrers anys, sinó a tot el professorat de primària, per fer la gran feina de començar a formar-nos; als de l’ESO per suportar-nos en aquesta edat que sabem que és difícil de suportar, i també a aquells amb qui vam compartir 1r de batxillerat però no 2n. Encara que no hagueu estat amb nosaltres aquest últim any, sempre us recordarem i agrairem la vostra feina, que ens ha portat on som ara.
Dit això, volem agrair enormement la feina del professorat que ens ha acompanyat aquesta última etapa a l’escola:
Al Xavi, per haver fet història amb l’assignatura d’Història.
A la Mercè, per haver-nos ensenyat tant en tots els sentits i per haver-nos regalat la seva personalitat única a cada classe.
A la Lurdes, per transmetre tan bé el seu amor a l’art.
A l’Oriol Blancher, que és capaç d’establir vincles amb tots i cadascun dels alumnes de l’escola i recordar el seu nom.
A la Marta, que tot i la plorera que ens fem per física i mates, ens anima a millorar i a seguir-ho intentant.
Al Dani, per la seva implicació emocional i per entendre les nostres redaccions, cosa que té molt, molt mèrit.
A la Teresa, per aparèixer quan més la necessitàvem.
Al Barry, al JC, a la Cath i a la Mar Moliner, per no perdre els nervis escoltant les barbaritats que arribem a dir en anglès: thank you.
A l’Anna, per haver compartit la seva saviesa i sembrar en nosaltres la llavor del pensament crític.
Al Jordi, que, malgrat els decibels, sempre el recordarem quan ens trobem una papallona nocturna.
Al Rafel, per donar aquesta mirada emprenedora als d’Economia.
Al Joan Cararach, pel seu carisma present a cada classe.
A l’Esther, per crear un espai segur on podem ser nosaltres mateixes.
A l’Olga, que, encara que no haguem compartit aquest últim curs amb ella, ens ha donat les eines per fer bons discursos.
A la Maria José, per la seva proximitat, que hem notat fins i tot en la seva absència.
Al Carles, al Pere i al Jordi Serrano, per fer-nos començar la setmana amb energia .
A l’Edu, per ser amic i professor alhora.
A l’Eloi, per fer possible el funcionament de tots els aparells de l’escola.
Al Joan Grau, per ser l’entrenador del nostre equip en un moment en què no sabíem jugar. A la Núria, per alegrar a tothom les entrades i sortides de l’escola.
Per últim, no oblidem els nostres companys, amb els quals ens vam trobar per casualitat i han acabat esdevenint família. A tots vosaltres, gràcies per ser com sou.
Aquí s’acaba el llarg viatge, un viatge on hem gaudit i patit, rigut i plorat, però vist amb perspectiva, ens ha convertit en qui som avui en dia. Si avui som aquí és perquè hem seguit lluitant sense rendir-nos i ens hem implicat al màxim en cada pas. Mireu-nos, som aquí, graduant-nos i compartint els records viscuts.
Felicitats, promoció del 2024!
2n A 2n C
Aquí podeu veure més documentació gràfica de l’Acte de comiat.
I aquí, altres reportatges d’actes de comiat d’anys anteriors.
Pels qui no l’han viscut, IPSI és una simple escola; però per nosaltres, va més enllà, perquè hi hem construït una família
Deixa un comentari