Abel Capdevila, Sara Cerdán i Albert de Dios, alumnes de 1r de Batxillerat
Envoltats de turistes ansiosos per visitar la ciutat comtal i de barcelonins concienciant-se que els tocaria tornar a la normalitat, un grup d’alumnes impacients i professors emocionats ens preparàvem el passat diumenge 24 de febrer per iniciar un viatge a Göteborg que ens nodriria d’una formació ben diferent i ens regalaria noves amistats. Havíem quedat a dos quarts de deu davant les taquilles de facturació i, un cop la rotllana formada per 25 alumnes i 2 professors va estar completa i vam haver dedicat els últims petons i paraules d’acomiadament a les famílies, ens vam encaminar cap al control de seguretat.
Ja llavors estàvem animats amb la idea de gaudir d’una setmana diferent i escapar-nos uns 2540 quilòmetres de la rutina. En el transcurs del trajecte d’anada, però, uns i altres vam anar adonant-nos del que comportava haver de viure a casa d’una persona amb qui només havíem coincidit una setmana a la vida i una família totalment desconeguda. Rememoràvem el passat mes d’octubre: un grup de nois i noies, la gran majoria alts i rossos, havien passat a formar part de la nostra família durant set dies. Aquesta vegada, l’experiència seria a l’inrevés, i la incertesa ens generava algunes inquietuds.
En arribar a Göteborg, vora les tres de la tarda, cadascú va començar a viure la seva pròpia experiència sueca. Alguns ens vam haver d’ajustar ben ràpid als horaris europeus, sorpresos i confusos quan a les cinc de la tarda ens posaven el sopar a taula; d’altres ens vam endinsar a la ciutat tan sols aterrar, amb el desig d’aprofitar cada minut de llum solar; i uns quants ens vam encaminar cap a les nostres respectives cases, on ens esperava més d’una sorpresa. Fos com fos, vam finalitzar la jornada amb la mateixa il·lusió amb què l’havíem emprès, decidits a gaudir de l’oportunitat única que tan l’escola com, especialment, els pares ens proporcionaven. Al llarg dels següents dies, i adaptant-nos a la vida dels nostres companys suecs, vam anar descobrint la veritable cultura que el país escandinau posseeix.
Una de les principals diferències que vam percebre va ser, ja des d’un principi, el clima. Conscients que els carrers suecs tendien a ser bastant més freds que els catalans, anàvem preparats amb una infinitat de capes d’abric per estar oberts a tots els gèlids escenaris amb què ens poguéssim trobar, però vam tenir la sort de poder-ne deixar unes quantes oblidades dins la maleta. La setmana de la nostra estada va coincidir amb una onada de calor i va ser considerada pels suecs un respir de primavera al mig de l’hivern. El seu horari també diferia del nostre: quasi totes les famílies dinaven a la 1, sopaven a les 6 i abans de les 10 tothom era al llit. Tanmateix, no vam passar gens de gana atès que allà, tant al matí com a la tarda, qualsevol excusa és bona per fer fika: una pausa per prendre un cafè i tastar algun dolç en bona companyia.
Cal destacar que aquestes reunions amistoses constitueixen l’única activitat social dels joves suecs durant els hiverns, ja que, a causa de les restriccions horàries presents durant l’estació freda, les poques activitats exteriors de les quals es pot gaudir a Göteborg estan tancades, o no en les condicions idònies per ser visitades. El famós parc d’atraccions de Liseberg, per exemple, no obre fins l’abril, o el fred no convida a fer una excursió pels voltants boscosos de la ciutat. Així doncs, les activitats del nostre viatge van ser la gran majoria sota sostre, però tan sueques com va ser possible. Unes de les que més ens van agradar van ser les visites i rutes que vam fer tant amb els professors durant els matins com amb els estudiants a les tardes. Perdent-nos pels carrers empedrats de Göteborg vam explorar la ciutat, una ciutat immersa en espais verds i franquejada per llargs canals.
Vam recórrer la zona passant per Haga, un dels barris més antics i lloc per excel·lència de botigues de souvenirs; l’arxipèlag, on algunes valentes i valents es van atrevir a submergir-se en les aigües glaçades del mar del Nord; i, en un tramvia històric i amb un curiós i molt bon guia, vam poder visitar des d’un punt de vista diferent tota la vila. També vam tenir l’oportunitat de gaudir de l’esport nacional suec: l’hoquei sobre gel. Tot i la complicada adquisició d’entrades a causa de la poca planificació, a l’hora del partit tothom ocupava el seu seient. El pavelló era ple i l’ambient que s’hi respirava prometia un esdeveniment esportiu com cap altre. I la sensació final no ens va defraudar. El públic local no dubtava en animar al seu equip i xiular el club visitant amb totes les forces, sense pensar en la més que probable afonia que tindrien l’endemà. Per altra banda, els aficionats visitants, sent minoria, es deixaven, també, la veu per tal de ser escoltats i encoratjar els seus jugadors. Els combats a les grades i, sobretot, a la pista de gel, van endolcir un partit carregat de tensió i nervis que no va ser resolt fins a l’últim segon. El resultat final va ser de 4 a 2 a favor de l’equip de Göteborg, fet que va provocar que l’emoció creixés de forma exponencial i fins i tot nosaltres ens trobéssim festejant la victòria al costat dels veritables fans del club. Un altre dia vam ser nosaltres qui ens vam posar a prova en una pista de patinatge sobre gel. Més d’un i de dos vam caure i hem de reconèixer que el nostre estil deixava molt a desitjar, però això no va impedir que aquella fos, també, una tarda inoblidable i farcida de rialles.
El darrer dia de la nostra estada ens va envair un sentiment de tristesa, sens dubte ens hi haguéssim quedat una setmana més. A banda de l’oportunitat de posar en pràctica i millorar el nostre nivell d’anglès, el viatge ens havia aportat un munt de vivències meravelloses que no oblidarem mai. Els lligams que vam establir amb els nostres companys suecs van ser molt especials i ja n’hi ha uns quants que parlen de tornar a Barcelona aquest estiu. Els vincles entre els estudiants catalans també es van enfortir i la complicitat entre tots plegats va augmentar. Ara bé, tot en aquesta vida té un final i, ja tornant, els nostres professors ens van aclarir per què valoràvem tan bé el viatge: trencava amb el que fèiem habitualment. Si sempre estiguéssim viatjant ja faria temps que ho hauríem avorrit. Ens van recordar aleshores que el dimarts tocava tornar a la rutina i que era important que ho féssim amb ganes. D’una banda com a mostra d’agraïment pels dies viscuts, però, sobretot, perquè quan tornéssim a marxar de viatge ho visquéssim de nou com una experiència fantàstica.
I ja ho estem desitjant!
Si voleu més informació:
i aquí:
intercanvi a Göteborg
Un viatge d’intercanvi com el de Göteborg és una font d’experiències per als alumnes que hi participen, tant per als de Barcelona com per als altres
Deixa un comentari