Laura Aguilar, Carla Llamazares i Maria Souza, alumnes de 1r de Batxillerat
-Jordi Miralles, hola.
-Hola Laura.
-Primer de tot, moltes gràcies per haver accedit a participar en aquesta entrevista. Per començar, t’agradaria introduir-te una mica?
-Si, vaja, em coneixeu perquè he estat professor vostre de matemàtiques, porto ja 19 anys aquí a IPSI, he fet, anava a dir una mica de tot, que no és cert però sí que he fet de profe de mates des de fa molts anys, de professor de física i química, de tecnologia, d’economia, de meteorologia, per tant he fet moltes coses però sempre dintre del món de les ciències. I a banda de la meva feina m’agrada molt també la música, llegir, coses típiques i tòpiques que li poden agradar a qualsevol, vaja.
Seguint amb les meves aficions, m’agrada molt llegir llibres, sobretot dels Rolling Stones, perquè m’agraden molt els Rolling Stones, m’agrada també llegir autors que m’agradin, Carlos Ruiz Zafón m’agrada molt, després, Stieg Larson, que és un escriptor suec també m’agrada molt… vaja, vas descobrint autors que et van agradant i a partir d’aquí dius té un llibre, té dos llibres, té tres llibres i te’ls compres, els llegeixes… gaudeixo molt llegint, però més amb la música. Com ja t’he dit dels Rolling Stones, d’U2, de molts grups, també m’agrada molt la música clàssica i… temps lliure? Doncs quan tinc temps lliure intento marxar fora de Barcelona, si pot ser cap a l’Empordà millor i, vaja, també intentar estar el màxim de temps possible amb la família.
-Abans has mencionat que tens interès en la meteorologia, podries parlar-nos una mica més de com va començar?
-Mira, jo vaig estudiar ciències físiques perquè volia ser meteoròleg. Des de ben petit, molt petit, m’agradava molt això del temps. Quan plovia, em quedava embadalit mirant per la finestra, i si a més a més la pluja anava acompanyada de tempesta, doncs ja era fantàstic i el que podia passar, el millor de tot, és que nevés. Que nevés ja era el màxim, era el súmmum de la felicitat, i quan era petit fins i tot per Reis demanava que nevés. I de vegades passava, i em sentia el tio més feliç del món. Tinc un amic (que és més gran que jo) que encara ho demana. Cada dia de Reis demana que nevi. I jo ara no ho demano, però si neva, m’agrada molt que nevi a Barcelona.
Bé, era molt petit, m’agradava la meteorologia, vaig anar creixent i un dia vaig dir que jo el que volia era ser meteoròleg. Jo recordo, amb cinc, sis, set anys sortir de l’escola i anar corrent cap a casa (que vivia prop de l’escola) i posava la ràdio per escoltar la informació meteorològica. Els meus amics no feien coses tan rares. Allà vaig veure que era una mica friqui, però bé, ho vaig assumir, i cap problema. Però sí sí, arribava a casa i gaudia escolant el senyor del temps que donava la informació.
Més gran, quan ja tenia 14 anys i es va crear TV3, vaig veure un senyor presentant el temps, que també ho havia vist a Televisió Espanyola, però és clar, que un senyor et presentés la informació meteorològica a TV3, doncs vaig dir: jo vull fer aquesta feina. I és quan vaig decidir això, estudiar per ser meteoròleg. Vaig acabar el batxillerat, vaig fer ciències físiques i m’hi vaig dedicar professionalment. Vaig treballar a TV3, a Televisió Espanyola, a la Vanguardia, a diverses emissores de ràdio i va arribar un moment on vaig arribar aquí a IPSI.
-Què creus que va ser el més complicat durant el temps que vas exercir de meteoròleg?
-El més complicat? A veure, jo vull dir una cosa important i és que m’encantava el que feia, i aleshores jo pensava, ostres a final de mes va i em paguen, o sigui que m’agradava molt la feina de meteoròleg quan estava, per exemple, a la tele, el que passa és que…
-Llavors, com és que vas decidir canviar?
-Va arribar un moment, mira, que va passar? Va passar que jo estava treballant a TV3, vaig sortir de TV3 per diverses raons que ara no venen a tomb. Continuava treballant a la Vanguardia però tenia hores lliures i tenia un amic que treballava aquí a IPSI i li vaig dir: escolta, si algun dia hi ha la possibilitat de fer alguna substitució a la teva escola digues-m’ho perquè m’interessaria provar això de l’ensenyament. Jo fins aleshores havia fet moltes classes particulars, des dels setze anys fins als vint-i-u, vint-i-dos que vaig començar a treballat a TV3, la meva feina era de profe particular d’alumnes com vosaltres, vaja, com alumnes de batxillerat que ho poden fer.
Doncs durant uns quants anys, i quan dic uns quants anys vull dir durant vuit anys, combinava la feina a televisió espanyola de meteoròleg amb donar classes aquí a Ipsi i va arribar un moment que vaig tenir un fill i jo sortia de casa a les 5’30 del matí i arribava a casa que eren gairebé les nou del vespre. I tenia un fill, i jo tenia ganes d’estar amb el meu fill i l’única cosa possible a fer era deixar la feina de meteoròleg a la tele o deixar IPSI.
-I vas decidir deixar…
-I vaig decidir deixar la feina a televisió.
-I això?
-Això? Doncs perquè m’agrada molt la feina amb els alumnes aquí a l’escola i tot i que la televisió està bé també feia de meteoròleg en una emissora de ràdio on m’ho passava fantàsticament bé i feia també de meteoròleg a la Vanguardia, per tant professionalment ja estava satisfet d’això. I a la Televisió Espanyola hi estava molt a gust però com que era o deixo la tele o em quedo a IPSI, vaig preferir quedar-me a Ipsi i deixar Televisió Espanyola.
-Però per fer aquest canvi tan radical, devia haver-hi alguna cosa que t’agradés moltíssim de ser professor i no sé si eren només les matemàtiques.
… som persones i el contacte amb les persones és agradable, i si a més a més tu pots ajudar un alumne en qualsevol aspecte, tant acadèmic com personal, la satisfacció que reps de tot això és el millor.
-Mira, no eren només les matemàtiques, encara millor era el contacte amb els alumnes, era el fet de compartir, no vull dir compartir el dia amb vosaltres però una cosa important de l’ensenyament és el fet de poder ajudar les persones i si a tu et costa fer un problema de matemàtiques, que això és el de menys, t’ajudo, i em quedo a l’hora del pati i t’ho explico… És a dir, som persones i el contacte amb les persones és agradable i si a més a més tu pots ajudar un alumne en qualsevol aspecte, tant acadèmic com personal, la satisfacció que reps de tot això és el millor. Com a docent, a més a més explico matemàtiques i m’agrada explicar matemàtiques? Sí però això és més secundari per mi l’important de l’ensenyament és com pots ajudar les persones com un metge ajuda els pacients, com un assistent social ajuda a qui ho necessita, hi ha feines que tenen l’objectiu d’ajudar a les persones. També un advocat les ajuda, doncs bé jo des de el meu vessant com a professor sento que puc ajudar a les persones amb les quals estic amb contacte i això, com ja he dit, és el que més em satisfà de la meva feina.
-Qué canviaries dins del sistema educatiu?
-Segur que hi ha coses a canviar del sistema educatiu. A veure, també és una cosa que hem de fer els propis docents, però entrem una mica dintre del món de la idealització és a dir, a mi no m’agrada fer exàmens però de quina manera sé jo que allò que t’he explicat ho has entès, ho pots aplicar, ho comprens… és molt teòric dir vinga, ara ens carreguem els exàmens, però és clar hem d’avaluar, vulguis que no estem en un ensenyament, estem aprenent coses que acaben donant un títol i tu per tenir un títol has de demostrar que allò ho saps però sí, m’agradaria no haver d’estar tan pendent de les notes, que vosaltres també l’ensenyament us el prenguessiu d’una altra manera però això també és una cosa hipotètica dir, mira, aquí tinc uns alumnes que s’interessen per les matèries, és una mica…teòric, per tant és clar, si ara ve una llei i em diu “no pots fer exàmens”, doncs m’hauré d’espavilar perquè tu em puguis demostrar el que saps de la matèria que jo t’estic explicant. Però una cosa que no canviarà és el que dèiem, el contacte amb les persones i això tant si ho fem d’una manera com si ho fem d’una altra, tots som persones i estem aquí per tirar endavant i perquè vosaltres pugueu aprendre coses que en un futur us serveixin.
– I llavors segons això, ja més com a pare, a què li dónes més importància a l’hora d’educar als teus fills?
També t’haig de dir que tu et pots esforçar molt i pot ser que no ho aconsegueixis, per tant també cal saber gestionar la frustració que et pot provocar el “m’he esforçat i no ho he aconseguit”
-Home, que tinguin criteri, sobretot que siguin bones persones; que siguin educats, que s’esforcin, que no es pensin que tot és o tot s’aconsegueix demanant-ho de forma gratuïta… vull dir que les coses costa aconseguir-les, i que t’has d’esforçar. De fet l’esforç, no ja com a pare de dos fills, l’esforç és una cosa important… també t’haig de dir que tu et pots esforçar molt i pot ser que no ho aconsegueixis, per tant també cal saber gestionar la frustració que et pot provocar el “m’he esforçat i no ho he aconseguit”. Això també és una cosa important, però vaja tant des del punt de vista del docent com des del punt de vista de pare, sobretot que sigueu bones persones, i amb això… em dono per satisfet, vaja.
-Creus que els teus fills comparteixen, ni que sigui una mica, la teva afició per la meteorologia?
-No, per la meteorologia no, a veure, els fa gràcia perquè saben que el seu pare quan plou està més content que content, si fa fred també i si a més a més hi ha tempesta i si neva, vaja, a casa estem de festa. No, el meu fill sobretot comparteix amb mi el gust per la música, això sí, però per la meteorologia, vaja és més una dèria meva que no pas d’ells.
-I agradant-te tant encara hi segueixes en contacte ni que sigui emocionalment?
-Emocionalment a veure… mmm… Partim d’una cosa: m’agrada la informació meteorològica però trobo que el pes que té dintre dels mitjans de comunicació és excessiu. Quan tu portes cinc minuts veient la informació del temps, a tu què t’interessa? A tu t’interessa si demà t’abrigaràs o no t’abrigaràs o si agafaràs el paraigua on no l’agafaràs. Tota la resta és un embolcall que posen els mitjans de comunicació per fer aquella informació més agradable o més digues-li com vulguis. Per tant, la informació meteorològica que es dóna als mitjans cada vegada m’interessa menys, però estic tan a gust amb la feina que faig a l’Escola, que no trobo a faltar la feina de la tele, en absolut. Per altra banda cada dia dono la informació meteorològica a un parell d’emissores de ràdio, per tant, cada dia estic informat del temps que farà. I després algunes amistats que he fet en el món de la meteorologia han perdurat, d’altres no, però com tot en la vida: tens amics després deixen de ser amics, en fas de nous, vull dir que en aquest sentit, bé, estic molt a gust.
Quan parlàvem de les aficions, m’agrada molt la ciutat de Berlín
-Hi has estat?
-Sí, Berlín és una ciutat on he estat ja… moltes vegades
-Tretze cops, potser?
-Tretze cops sí. Deu amb l’escola i tres amb família i amb amics i és una ciutat on crec que un cop al mes o cada dos mesos hi aniria. Hi vaig un o dos cops l’any.
-Viuries allà?
-Viure? A veure. Jo a Berlín hi he estat entre juny i octubre. Jo no sé què és Berlín a deu graus sota zero! Per tant, viure, viure… no t’ho sé dir. Potser si resulta que viatjo allà a l’hivern i veig com d’insuportable és la foscor i el fred (tot i que m’agrada el fred) potser diria, ‘ui no…, Berlín és una ciutat per anar-hi només a l’estiu, quan fa bon temps’.
-Però perquè Berlín? Què és el que t’agrada?
-Perquè Berlín? Per la història que té, pel present que té, perquè per mi és la ciutat més important d’Europa sense deixar de banda Londres, París, que Londres i París són ciutats més maques que Berlín és a dir, per mi Berlín no és una ciutat maca, és una ciutat que m’atrau, que m’agrada i que cada vegada que hi vaig descobreixo coses noves però ciutats maques vaja, París és una ciutat preciosa com Venècia, o com d’altres. La primera vegada que vaig anar a Berlín vaig trobar-la horrible i lletja i grisa, espantosa i la segona vegada que hi vaig anar que va ser al cap de molts anys, no tenia res a veure. Aleshores, des del punt de vista històric, de la història que representa Berlín dintre d’Europa al segle XX, la importància que té actualment, trobo que és una ciutat fantàstica per descobrir-la, per conèixer-la i cada vegada que hi vaig me’n vaig pensant, ostres, això no ho he pogut veure, la propera vegada ho veuré.
-Bé, doncs moltes gràcies Jordi.
-De res noies, espero que us posin una nota molt alta.
… o com combinar dues vocacions, la meteorologia i l’ensenyament
Isabel Solanas García says
Entrevista molt interessant!! Gràcies!